De wortels van The Pretty Things liggen in het Sidcup Art College. Hier vormde gitarist Dick Taylor in 1962 Little Boy Blue & the Blue Boys met medestudent Keith Richards en diens kennis Mick Jagger. Na de ontmoeting van Richards en Jagger met de gitarist Brian Jones besloten deze drie een band te beginnen en werd Taylor gevraagd als bassist. Jones gaf de nieuwe band in 1962 de naam The Rolling Stones, naar het nummer Rollin' Stone van Muddy Waters. Tony Chapman werd min of meer de vaste drummer, maar werd soms vervangen door onder anderen Mick Avory, tot hij begin 1963 definitief werd vervangen door Charlie Watts. Toen Taylor werd toegelaten tot de London Central School of Art besloot hij de Stones te verlaten. Op deze kunstacademie ontmoette hij zanger Phil May. Ze besloten samen blues te gaan spelen. Hieruit ontstonden The Pretty Things (naar het nummer Pretty Thing van Bo Diddley). Taylor ging weer gitaar spelen en de band werd gecompleteerd door Brian Pendleton op slaggitaar, John Stax op basgitaar en een opeenvolging van drummers van wie uiteindelijk Viv Prince een permanente plaats in de groep kreeg. Het grootste succes kwam in november 1964 toen Don't bring me down in Engeland nét de Top 10 binnenkwam. Het zelfgeschreven Honey I need deed het begin 1965 wat minder, maar in maart van dat jaar waren The Pretty Things wel op de AVRO-tv de sterren van het Blokker festival (aangekondigd door Jos Brink). De Nederlandse platenmaatschappij van de band, Phonogram Records bracht Bo Diddley's Road Runner van de eerste LP op single uit en dat werd in Nederland het bekendste nummer van de Pretty Things. De band maakte een verpletterende indruk op de Nederlandse beatmuzikanten en de Pretties waren dan ook van grote invloed op het ontstaan van de Nederbiet. Dit is duidelijk te horen in nummers als You mistreat me (The Outsiders) en You're the victor (Q'65). Waar de groep in Nederland als een Engelse topgroep werd beschouwd, waren ze in Engeland eind 1965 niet meer dan een derderangs beatgroep die één Top 10 hitje had gehad. Hoewel de groep een aantal uitstekende singles uitbracht (Cry to me, Midnight to Six Man, Come see me) bleef het grote succes uit (vergeleken bij dat van groepen als The Rolling Stones). Een tournee door Australië en Nieuw-Zeeland liep op een drama uit door het wangedrag van Viv Prince. De LP Get the picture miste de ruige beat van het eerste album. Prince werd vervangen door Skip Alan. 1967 begon de groep met de opnames voor S.F.Sorrow, de eerste LP voortkomend uit het contract met EMI, voor het label Harvest. S.F.Sorrow werd de eerste rock opera; de plaat kwam maanden voor Tommy van The Who uit. Het leverde The Pretty Things waardering van de muziekpers en collega's op, maar grote verkopen bleven uit. Er volgde nog een aantal LP's (Parachute, Freeway Madness, Silk Torpedo en Savage Eye), maar in 1975 hielden The Pretty Things op te bestaan. In de laatste jaren speelden onder meer Jack Green bij de band. Phil May vormde The Fallen Angels. Dick Taylor had al in 1970 de handdoek in de ring gegooid. De lp Parachute werd door muziekblad Rolling Stone tot album van het jaar 1970 verkozen. Tussen toen en nu zijn er nog verschillende albums uitgebracht met diverse bands en musici. De band toert nog steeds met originele bandleden Dick Taylor –gitaren en Phil May vocalist-keyboards, aangevuld met George Perez Basgitaar, Jack Greenwood Drums en Frank Holland Gitaren-Vocalist. Na 45 jaar service blijft de band The Pretty Things een aanzienlijke ,uitdagende kracht in rock and roll. De hedendaagse relevantie van de bands onverminderde energie & inspirerende betrokkenheid blijven opkomende generaties van nieuwe kunstenaars en jonge fans inspireren, met behoud van hun toegewijde, fanatieke, kern fans.